Spinale infectie

De wervelkolom bestaat uit botstructuren (wervels) met aan de voorzijde kussentjes ertussen (tussenwervelschijven) en aan de achterzijde ligamenten en gewrichten (facetgewrichten). Net als andere botstructuren en structuren van weke delen in het lichaam, kunnen de spinale structuren geïnfecteerd raken door verschillende bacteriën en via verschillende infectieroutes.

Spinale infecties kunnen primair (spontaan via de bloedtoevoer) of secundair zijn als gevolg van een invasieve ingreep. Terwijl de spontane spinale infecties meestal voorkomen bij ouderen of mensen met een zwak immuunsysteem, kan de secundaire infectie bij iedereen optreden die een invasieve ingreep aan de wervelkolom ondergaat. Dit varieert van slechts één enkele injectie tot zeer grote operaties.

Over het algemeen treedt deze aandoening op wanneer de binnendringende bacteriën het immuunsysteem van de patiënt overwinnen. Dit verklaart ook waarom het relatief vaker voorkomt op oudere leeftijd en bij patiënten met een zwakke immuniteit, zoals bij AIDS, tijdens of na een chemotherapiebehandeling en bij patiënten met een lange geschiedenis van cortisontherapie of diabetes. Een andere risicofactor is de onvoldoende desinfectie van de huid voorafgaand aan infiltratie-injecties of een operatie aan de wervelkolom.

Omdat een spinale infectie een zeer zeldzame aandoening is met een jaarlijkse incidentie van 4-10 gevallen per miljoen patiënten, wordt de ziekte vaak pas laat gediagnosticeerd. De symptomen zijn meestal ook niet-specifiek, maar een uitgebreide voorgeschiedenis van de patiënt is voor de arts noodzakelijk om deze aandoening te vermoeden en verder te gaan met aanvullende diagnostiek.

Een primaire spinale infectie presenteert zich soms met of na infecties van andere lichaamsgebieden, bijvoorbeeld van de galblaas, gewrichten, een longinfectie of zelfs een infectie van de hartkleppen (endocarditis). Naast de eerder beschreven risicofactoren, zou een nieuwe infectie in het lichaam gepaard met rugpijn (niet gerelateerd aan inspanning en welke erger wordt tijdens de nacht) het vermoeden van een spinale infectie moeten wekken. Koorts kan ook aanwezig zijn.

Een secundaire infectie kan ook optreden na een spinale ingreep, maar is uiterst zeldzaam. In dit geval is de anamnese van toegenomen rugpijn na een ingreep, samen met andere symptomen van infectie, de aanwijzing voor de diagnose.

Sommige gevallen van spinale infecties kunnen leiden tot verlamming van alle ledematen (wanneer de cervicale wervelkolom wordt aangetast) of van beide onderste ledematen (wanneer de thoracolumbale wervelkolom is aangetast). Deze verlamming kan optreden door pusvorming in het wervelkanaal (abces) of door abnormale mobiliteit van het geïnfecteerde segment (instabiliteit), beide leidend tot compressie en/of inflammatoire reactie van de zenuwstructuren in het wervelkanaal (ruggenmerg of zenuwwortels).

De diagnose zal voornamelijk worden gesteld aan de hand van een MRI-scan (magnetische resonantiescan) van de wervelkolom. De MRI laat precies zien hoeveel het wervelkanaal is vernauwd en in hoeverre het ruggenmerg hierdoor wordt aangetast. Een bloedonderzoek is ook erg belangrijk en kan niet-specifieke afwijkingen vertonen die ook de graad van de infectie aantonen.

• Bestrijden van de infectie
• Pijn
• Functiebeperking
• Verlammingsverschijnselen
• Beschadiging van het ruggenmerg of zenuwen
• Instabiliteit van de wervelkolom

• De behandeling van de aandoening hangt af van de gradatie van de ziekte en de voortgang van de zenuwaantasting. Bij een beginnende infectie met milde en aanvaardbare symptomen kan de arts beginnen met enkele weken pijnbestrijding, antibiotica en tijdelijke externe ondersteuning, soms gepaard met bedrust. Als deze behandeling mislukt, kan het nodig zijn om een operatie uit te voeren.